Στοιχεία για τη χρήση της δύναμης στην επιβολή του νόμου

Στο πλαίσιο της σταδιοδρομίας της ποινικής δικαιοσύνης, ίσως κανένας άλλος τομέας ή δράση δεν τραβάει τον δημόσιο έλεγχο, και μερικές φορές οργή, από τη χρήση βίας. Οι υπεύθυνοι επιβολής του νόμου και οι διορθωτικοί υπάλληλοι εξουσιοδοτούνται αναγκαστικά να χρησιμοποιούν διάφορες μορφές σωματικού ελέγχου για την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Ωστόσο, οι συνθήκες, το επίπεδο και ο βαθμός στον οποίο χρησιμοποιείται η δύναμη αυτή αποτελούν συχνά αντικείμενο σοβαρής συζήτησης.

Η ιστορία της επιβολής του νόμου και η χρήση της δύναμης

Αν και η ιδέα της επιβολής του νόμου έχει μακρά ιστορία, στην πραγματικότητα η σύγχρονη αστυνόμευση, όπως γνωρίζουμε, είναι ένα σχετικά πρόσφατο κοινωνικό θεσμικό όργανο. Η ιστορία της επαγγελματικής αστυνομικής δύναμης είναι λιγότερο από δύο αιώνες.

Πριν από την ίδρυση μόνιμων υπηρεσιών επιβολής του νόμου, υπήρξε μεγάλη ανησυχία του κοινού όσον αφορά τη χορήγηση εξουσίας και εξουσίας σε ό, τι φοβούν ότι θα γίνει μια άλλη κατοχική δύναμη και έτσι υπήρξε πάντα ένα μικρό επίπεδο δυσπιστίας μεταξύ της κοινωνίας γενικά και εκείνων οι οποίοι έχουν ορκιστεί να τους υπηρετήσουν και να τους προστατεύσουν. Παρόλο που τους έχει δοθεί η εξουσία να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη όταν είναι απαραίτητο, το κοινό έχει από καιρό επιφυλακτική για την κατάχρηση αυτής της εξουσίας.

Παρ 'όλα αυτά, σε μια πιο τραχιά και πεπατημένη εποχή, απαιτήθηκαν πιο τραχίες και ταλαιπωρημένες τακτικές. Οι αξιωματικοί δεν είχαν στη διάθεσή τους τόσες πολλές δυνατότητες δύναμης όπως και τώρα, και η κοινωνία δεν είχε την ίδια απορία για σκληρή δικαιοσύνη όπως φαίνεται τώρα.

Αλλαγή χρόνου, Αλλαγή ιδιοσυγκρασίας

Καθώς όμως η κοινωνία έχει προχωρήσει και εξελίσσεται, οι δημόσιες νοοτροπίες όσον αφορά την εγκληματικότητα και την τιμωρία, καθώς και η επιβολή του νόμου και οι αστυνομικές τακτικές. Με την πάροδο του χρόνου, το κοινό άρχισε να απαιτεί πιο ήπιες και μετρημένες αντιδράσεις στο έγκλημα σε αντίθεση με τη βίαιη δύναμη.

Αυξημένος έλεγχος

Αυτό έχει επισημανθεί στην πρόσφατη ιστορία με τον πολλαπλασιασμό της τεχνολογίας βίντεο και φωτογραφίας, πρώτα στην τηλεόραση και στη συνέχεια στο διαδίκτυο. Από τον Rodney King και τον Marvin Anderson στον Andrew "Μην με ενθουσιάσεις", ο Meyer και το πιο πρόσφατο αστυνομικό βίντεο του YouTube, οι αστυνομικοί και οι αστυνομικοί έχουν επισημάνει ότι το κοινό παρακολουθεί τι κάνουν και πώς το κάνουν.

Ο πρόσθετος έλεγχος έχει προχωρήσει αρκετά προς την κατεύθυνση της διατήρησης των αξιωματούχων ειλικρινής και της έκθεσης όσων δεν είναι. Σε ανταπόκριση της αυξημένης προσοχής, η αστυνομία, οι αξιωματικοί διόρθωσης και άλλοι επαγγελματίες της εγκληματολογίας και της ποινικής δικαιοσύνης έχουν σημειώσει πρόοδο τόσο σε πολιτικές όσο και σε τεχνολογίες. Επιπλέον, τα δικαστήρια και τα πρότυπα της ποινικής δικαιοσύνης και οι επιτροπές POST έχουν εισαγάγει κατευθυντήριες γραμμές στους υπαλλήλους βοήθειας για τη λήψη ορθών αποφάσεων σχετικά με το πότε και πώς να χρησιμοποιήσουν τη βία.

Η αποσύνδεση στον λόγο

Παρά την εξέλιξη αυτή στην αστυνομική τακτική και την τεχνολογία, εξακολουθεί να υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ του τι βλέπει το κοινό, περιμένει και κατανοεί την εκπαίδευση, τους στόχους και τις πρακτικές επιβολής του νόμου και πώς οι αστυνομικοί και οι αξιωματικοί διορθώσεων πραγματικά εκπαιδεύονται για να ανταποκριθούν στη χρήση καταστάσεων ελέγχου.

Ο στόχος της επιβολής του νόμου στις χρήσεις του ελέγχου

Τις περισσότερες φορές, όταν οι πολίτες αμφισβητούν τη χρήση βίας από έναν αξιωματικό, αρχίζουν να αμφισβητούν αν είναι απαραίτητη η δύναμη. Ομοίως, τα δικαστήρια τείνουν να επικεντρώνονται πρώτα στο εάν υπήρξε κάποια δικαιολογία πριν από τη διερεύνηση του θέματος της υπερβολικής βίας.

Για να εξετάσουμε σωστά αυτή την ερώτηση, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τον τελικό στόχο των αξιωματικών όταν εφαρμόζουν τη δύναμη. Γενικά, ο σκοπός είναι να πραγματοποιηθεί μια σύλληψη και να φέρει μια δυνητικά επικίνδυνη κατάσταση σε όσο το δυνατόν πιο γρήγορο και ειρηνικό συμπέρασμα, χωρίς να τραυματιστεί ο αξιωματικός ή τα αθώα μέλη του κοινού.

Προφανώς, το προτιμώμενο αποτέλεσμα θα ήταν ένα ανθεκτικό αντικείμενο να επιτρέψει στον εαυτό του να συλληφθεί ειρηνικά. Όταν αυτό δεν συμβεί, όμως, οι αξιωματικοί πρέπει να κάνουν μια γρήγορη, split-second απόφαση εάν θα χρησιμοποιήσουν ή όχι δύναμη και τι δύναμη να χρησιμοποιήσουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, η ευημερία του ύποπτου είναι συνήθως δευτερεύουσα ανησυχία.

Στόχος λογική

Επειδή οι αποφάσεις αυτές πρέπει να γίνουν γρήγορα, οι αξιωματικοί μπορεί να μην έχουν όλες τις πληροφορίες σχετικά με το επίπεδο απειλής που θέτει πράγματι το θέμα πριν αισθανθούν ότι πρέπει να αναλάβουν δράση. Στον Graham εναντίον του Connor, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ καθιέρωσε το "αντικειμενικό πρότυπο εύλογης αξίας" για να προσδιορίσει εάν η δύναμη ήταν δικαιολογημένη ή όχι.

Η αντικειμενική λογική απλά ρωτά αν ένα λογικό άτομο με παρόμοια κατάρτιση, γνώση και εμπειρία θα είχε ενεργήσει το ίδιο υπό παρόμοιες συνθήκες. Για να γίνει αυτός ο προσδιορισμός, εφαρμόζονται τρεις παράγοντες: το αν το θέμα δημιουργεί ή όχι ένα άμεσο απειλή, τη βαρύτητα του εικαζόμενου εγκλήματος και το εάν το άτομο προσπαθεί ή όχι να φύγει ή να αντισταθεί στις προσπάθειες σύλληψης. Εμπιστευτικός στους λεγόμενους "παράγοντες Graham" είναι το ερώτημα αν ο αξιωματικός δικαιολογείται να ασκήσει την αρχή της σύλληψης, για να ξεκινήσει.

Το πιο σημαντικό, το αντικειμενικό πρότυπο λογικής αναγνωρίζει ότι οι αξιωματικοί πρέπει να σκεφτούν γρήγορα και να δράσουν γρήγορα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα στοιχεία που διέθετε ο αξιωματικός τη στιγμή που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη είναι αυτά που κρίνονται από τον αξιωματικό, σε αντίθεση με ό, τι μπορεί να φανεί μετά το γεγονός.

Για παράδειγμα, εάν ένας αξιωματικός πυροβολεί ένα θέμα που τον απειλεί και δείχνει ένα όπλο σε αυτόν, δεν έχει σημασία αν αργότερα αποδεικνύεται ότι το όπλο δεν φορτώθηκε. Εάν ο αξιωματικός μπορεί να διατυπώσει ότι κατά τη στιγμή του συμβάντος πίστευε ότι η ζωή του ή η ζωή κάποιου άλλου ήταν σε κίνδυνο, τότε θα δικαιολογούσε τη χρήση θανατηφόρων δυνάμεων.

Μόνο τα γεγονότα

Εάν ένας υπάλληλος μάθει μετά από το γεγονός ότι αυτό που αντιλαμβάνεται ότι είναι όπλο ήταν στην πραγματικότητα ένα πυροβόλο όπλο παιχνιδιών, ένα κινητό τηλέφωνο ή ακόμα και ένα πορτοφόλι, το πρότυπο με το οποίο θα κρίνεται η ενέργεια θα προέλθει από αυτό που γνώριζε τότε ο αξιωματικός. Οι αξιωματικοί δεν χρειάζονται, και συχνά οι χρόνοι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να περιμένουν ένα θέμα να τραβήξει τη σκανδάλη ή να προσπαθήσει να τους μαχαιρώσει πριν αντιδράσουν. Αντ 'αυτού, πρέπει να σταθμίσουν το σύνολο των περιστάσεων και να λάβουν μια απόφαση με βάση τα πραγματικά περιστατικά που έχουν στη διάθεσή τους αυτή τη στιγμή.

Εύλογες επιλογές

Το αντικειμενικό πρότυπο εύλογων αξιών ορίζει επίσης ότι οι αξιωματικοί δεν περιορίζονται απαραιτήτως στο ελάχιστο δυνατό βαθμό δύναμης. Αντίθετα, οι αξιωματικοί καλούνται να χρησιμοποιούν μόνο εκείνη την δύναμη η οποία εμπίπτει στο εύρος του τι μπορεί να θεωρηθεί λογικό. Αυτό είναι μια σημαντική διάκριση που πρέπει να κάνουμε διότι στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει μια σειρά δυνατοτήτων επιλογής δύναμης, οι οποίες μπορεί να είναι η κατάλληλη απάντηση.

Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο αγωνίζεται και αντισταθεί στη σύλληψη, ένας αξιωματικός μπορεί να επιλέξει να χρησιμοποιήσει ψεκασμό πιπεριού, ηλεκτρονική συσκευή ελέγχου ή τεχνικές χειρισμού, όπως χειρισμό αρθρώσεων, προκειμένου να αποκτήσει συμμόρφωση. Οποιαδήποτε από αυτές τις επιλογές μπορεί να είναι λογική, αν και το κοινό μπορεί να αντιλαμβάνεται το taser ή το σπρέι πιπεριού να είναι πιο επεμβατικό και λιγότερο απαραίτητο από το να πηγαίνει στα χέρια. Οι ενέργειες ενός αξιωματικού, λοιπόν, δεν αξιολογούνται με βάση το τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αλλά εκτιμάται με βάση το τι θα μπορούσε να θεωρηθεί λογικό.

Κρίνοντας τις καταστάσεις θανατηφόρων δυνάμεων

Αυτό το πρότυπο είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν εξετάζουμε περιπτώσεις θανατηφόρων δυνάμεων από αστυνομικούς. Σε γενικές γραμμές, οι αστυνομικοί διδάσκονται στην αστυνομική ακαδημία για να συναντήσουν τη θανατηφόρα δύναμη με θανάσιμη δύναμη. Εκπαιδεύονται και δίδονται οι τεχνικές και οι τακτικές για να βεβαιωθούν ότι το κάνουν στο σπίτι τους στο τέλος της βάρδιας τους και περνούν εκτεταμένη εκπαίδευση κατά τη χρήση πυροβόλων όπλων.

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι, όταν συζητάμε για τη χρήση θανατηφόρων δυνάμεων από αξιωματικούς, το αναμενόμενο αποτέλεσμα των ενεργειών ενός υποκειμένου δεν πρέπει να είναι θάνατος. Αντ 'αυτού, η θανάσιμη δύναμη περιγράφεται ως πράξεις που είναι πιθανόν να προκαλέσουν θάνατο ή μεγάλη σωματική βλάβη, η οποία θα μπορούσε να περιλαμβάνει μόνιμη παραμόρφωση χωρίς να προκαλεί θάνατο.

Ο τύπος του όπλου που χρησιμοποιείται είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την απόφαση ενός αξιωματικού να χρησιμοποιεί θανάσιμη δύναμη, αλλά δεν είναι ο μόνος παράγοντας. Σε έναν αστυνομικό, η θανατηφόρα δύναμη είναι θανάσιμη δύναμη, είτε το άτομο χειρίζεται ένα μαχαίρι, ένα τσεκούρι, ένα όπλο ή ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ. Όλα αυτά έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μια ζωή ή να προκαλέσουν μεγάλη σωματική βλάβη. Αντ 'αυτού, για να δικαιολογείται η χρήση θανατηφόρων δυνάμεων, οι αξιωματικοί πρέπει να είναι σε θέση να διατυπώσουν ότι ο ύποπτος είχε την προφανή ικανότητα, ευκαιρία και ευλόγως αντιληπτή πρόθεση να διαπράξει πράξη ικανή να προκαλέσει θάνατο ή μεγάλη σωματική βλάβη.

Δικαιολογημένες αποφάσεις

Παρόλο που είναι σημαντικό για τους αστυνομικούς και τους σωφρονιστικούς αξιωματικούς, το πρότυπο αυτό είναι συχνά η πηγή σύγχυσης εκ μέρους του κοινού όταν πρόκειται για αστυνομική χρήση βίας. Για παράδειγμα, ένας αξιωματικός μπορεί να πυροβολήσει έναν ύποπτο που κρατάει ένα μαχαίρι. Ορισμένα μέλη του κοινού μπορεί να διαφωνούν με την απόφαση του αξιωματικού, υποδεικνύοντας αντ 'αυτού ότι θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιήσει ένα μη θανατηφόρο όπλο όπως ένα taser για να αφοπλίσει το θέμα.

Ενώ ένα taser μπορεί να ήταν μία από τις πολλές πιθανές διαθέσιμες επιλογές, ίσως δεν ήταν το πιο λογικό ή, πιθανότατα, μπορεί να ήταν μία από τις πολλές λογικές επιλογές δύναμης και έτσι, δεδομένου ότι ένα μαχαίρι είναι αρκετά ικανό να προκαλέσει θάνατο ή μεγάλη σωματική βλάβη, ο αξιωματικός είναι πολύ πιθανό να δικαιολογείται στη χρήση θανατηφόρων δυνάμεων.

Αξιωματικός και Θεματικοί Παράγοντες

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας για την αξιολόγηση της χρήσης των δυνάμεων ενός αξιωματικού είναι ο ίδιος ο αξιωματικός σε σύγκριση με το εν λόγω θέμα. Ένας αξιωματικός που είναι 5'2 "και 100 λίβρες μπορεί να δικαιολογείται να χρησιμοποιεί μεγαλύτερη δύναμη ενάντια σε ένα άτομο που είναι 6'2" 250 λίβρες από ό, τι θα ήταν ένας ψηλότερος, βαρύτερος και πιθανώς ισχυρότερος αξιωματικός σε παρόμοιες περιστάσεις.

Χρήσεις της Δύναμης πιο περίπλοκη από την πρώτη φαίνεται Προτείνει

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι χρήσεις της βίας από τις διορθώσεις και οι αστυνομικοί είναι συνήθως πολύ πιο πολύπλοκες από ό, τι μια ιστορία ειδήσεων ή ένα βίντεο στο Διαδίκτυο μπορεί αρχικά να τους κάνει να εμφανίζονται. Οι σταδιοδρομίες επιβολής του νόμου είναι γνωστό ότι είναι εγγενώς επικίνδυνες θέσεις εργασίας και οι αξιωματικοί συχνά τοποθετούνται σε καταστάσεις όπου απαιτείται να λαμβάνουν στιγμιαίες αποφάσεις για τη ζωή και το θάνατο.

Ενώ είναι απολύτως σωστό και σκόπιμο να αξιολογούνται και να ελέγχονται οι ενέργειες της αστυνομίας, ειδικά όταν χρησιμοποιούν τεχνικές ελέγχου, είναι επίσης πολύ σημαντικό να αρνείται η κρίση μέχρις ότου είναι γνωστά όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο περιστατικό. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να κρίνουμε αυτές τις αποφάσεις με βάση μόνο τα γεγονότα που ήταν γνωστά ή αντιληπτά από τον αξιωματικό κατά τη στιγμή του συμβάντος, σε αντίθεση με τα γεγονότα που μπορεί να γίνουν γνωστά μετά το γεγονός.

Η σωστή επιβολή του νόμου απαιτεί ορθή κρίση

Ομοίως, είναι σημαντικό για τους αξιωματικούς να χρησιμοποιούν ορθή κρίση και δέουσα επιμέλεια όταν αποφασίζουν αν θα χρησιμοποιήσουν ή όχι δύναμη και τι δύναμη θα χρησιμοποιήσουν. Το κοινό ορθώς κατέχει τους αξιωματικούς του νόμου σε ένα υψηλό ηθικό πρότυπο. Επομένως, οι αξιωματικοί πρέπει να τηρούν αυτό το πρότυπο και να ενεργούν πάντοτε με σκοπό τη διαφύλαξη της ζωής και της περιουσίας, διατηρώντας ταυτόχρονα και προστατεύοντας τα δικαιώματα των αθώων.