Προοπτική τρίτου προσώπου: Πανσιόν ή περιορισμένη

Η άποψη τρίτου προσώπου είναι μια μορφή αφήγησης στην οποία ένας αφηγητής αναφέρεται σε όλη τη δράση της δουλειάς του χρησιμοποιώντας μια αντωνυμία τρίτου προσώπου όπως "αυτός" ή "αυτή".

Υπάρχουν δύο τύποι απόψεων τρίτου προσώπου. Μια άποψη τρίτου προσώπου μπορεί να είναι παντογνώστης, στην οποία ο αφηγητής γνωρίζει όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα όλων των χαρακτήρων της ιστορίας ή μπορεί να είναι περιορισμένη. Αν είναι περιορισμένος, ο αφηγητής συνδέει μόνο τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τη γνώση διαφορετικών καταστάσεων και άλλων χαρακτήρων. Πολύ συχνά οι νέοι συγγραφείς αισθάνονται πιο άνετα με το πρώτο πρόσωπο, ίσως επειδή φαίνεται οικείο, αλλά η γραφή στο τρίτο πρόσωπο προσφέρει στον συγγραφέα πολύ περισσότερη ελευθερία στο πώς λένε την ιστορία.

Τα πλεονεκτήματα της απόψεως τρίτου προσώπου

Η παντοτεχνική άποψη του τρίτου προσώπου είναι γενικά η πιο αντικειμενική και αξιόπιστη άποψη, διότι ένας πολύ γνωστός αφηγητής λέει την ιστορία. Αυτός ο αφηγητής δεν έχει προκαταλήψεις και προκαταλήψεις και έχει επίσης πλήρη γνώση όλων των χαρακτήρων και καταστάσεων - αυτό καθιστά πολύ εύκολο να συσκευάσεις πολλές πληροφορίες (και γνώσεις καθώς και εμπειρίες) σε ένα χαρακτήρα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μυθιστορημάτων γράφεται σε τρίτους.

Ένα τέχνασμα για να θυμάστε τη διαφορά μεταξύ παντογνώστης και περιορισμένης είναι αν σκέφτεστε τον εαυτό σας (τον συγγραφέα) ως ένα είδος θεού. Ως εκ τούτου, είστε σε θέση να δείτε τις σκέψεις όλων - είστε παντογνώστης ή γνωστός.

Εάν από την άλλη πλευρά, είστε ένας απλός θνητός, τότε ξέρετε μόνο τι συμβαίνει μέσα στην καρδιά και το μυαλό ενός ατόμου. Ως εκ τούτου, η προοπτική σας είναι περιορισμένη. Κατά συνέπεια, πρέπει να αναπτύξετε αρκετούς άλλους χαρακτήρες για να παρέχετε ένα ευρύ φάσμα καταστάσεων.

Ο χρυσός κανόνας της συνέπειας

Ο πιο σημαντικός κανόνας σχετικά με την άποψη είναι ότι πρέπει να είναι συνεπής. Μόλις παρασύρσεις από τη μια οπτική γωνία στο άλλο, ο αναγνώστης θα το πάρει. Το αποτέλεσμα θα είναι να χάσετε την εξουσία σας ως αφηγητή και σίγουρα θα χάσετε και την προσοχή του αναγνώστη.

Η δουλειά σας ως συγγραφέας είναι να κάνετε τον αναγνώστη να αισθάνεται άνετα καθώς τα παίρνετε στον κόσμο σας.

Για παράδειγμα, αν λέτε την ιστορία από μια περιορισμένη αφήγηση τρίτου προσώπου, και ξαφνικά ο αναγνώστης λέει ότι ο εραστής του πρωταγωνιστή δεν τον αγαπάει πλέον κρυφά, θα έχετε χάσει τον αναγνώστη. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι αδύνατο για κάποιον στην ιστορία να γνωρίζει ένα μυστικό χωρίς το πρόσωπο να του λέει. Είτε αυτοί είτε τους έχουν ακούσει, διαβάζουν για αυτό, ή το άκουσαν από τρίτο μέρος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, χωρίς το νήμα της συνέχειας ενός συγκεκριμένου ατόμου που έχει πληροφορίες, ο αναγνώστης θα μπερδευτεί.

Ένα παράδειγμα των Κλασικών που χρησιμοποιούν το Τρίτο Πρόσωπο

Το μυθιστόρημα της Jane Austen Περηφάνεια και προκατάληψη, όπως και πολλά κλασικά μυθιστορήματα, λέγεται από την άποψη τρίτου προσώπου.

Εδώ είναι ένα απόσπασμα από το κλασικό μυθιστόρημα του Austen:

«Όταν η Τζέιν και η Ελισάβετ ήταν μόνοι, η πρώην, που είχε επιφυλακτική επαίνους στον κ. Bingley πριν, εξέφρασε στην αδελφή της πόσο πολύ τον θαύμαζε:« Είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είναι ένας νέος », είπε, «λογικό, καλό, γεμάτο ζωή και ποτέ δεν έβλεπα τόσο ευτυχισμένους τρόπους! Τόσο πολύ ευκολία, με τόσο τέλεια καλή αναπαραγωγή!»

Ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα είναι ο J.K. Ο Ρόουλινγκ Χάρρυ Πόττερ η οποία ξεδιπλώνει τα μυστικά της μέσα από τον ίδιο τον Χάρι ο οποίος, όπως και ο αναγνώστης, είναι νέος στον κόσμο της μαγείας και της μαγείας.