Flash Fiction και την επιτυχημένη σύντομη ιστορία

Για να είναι μια ιστορία μια ολοκληρωμένη ιστορία, χρειαζόμαστε μόνο ένα μικρό στοιχείο μέσα στην αφήγηση που πρέπει να επιλυθεί. Αυτό το στοιχείο μπορεί να είναι μικροσκοπικό. Συχνά είναι δυσαρεστημένος. Μπορεί να μας αφήσει με εκατομμύρια ερωτήσεις, αλλά απαντάει σε ένα.

Αυτό που επιλύεται μέσα σε μια ιστορία δεν είναι πάντα κάτι που συμβαίνει εξωτερικά, αλλά εσωτερικά. Συχνά οι συγγραφείς λένε ότι ο πρωταγωνιστής τους πρέπει να αλλάξει κάπως από την αρχή της ιστορίας μέχρι το τέλος και συνήθως οι άνθρωποι το παίρνουν αυτό που σημαίνει ότι πρέπει να συμβεί κάτι τεράστιο (βλ. Προηγούμενα άρθρα για το θάνατο, τις ασθένειες, τα ζόμπι κλπ.). Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ένα συναίσθημα μπορεί να αλλάξει. Ο τρόπος που κάποιος βλέπει κάτι μπορεί να αλλάξει. Μια διάθεση μπορεί να αλλάξει. Ένας χαρακτήρας μπορεί απλά να αποφασίσει να κάνει τσάι.

Πολλοί από τους μαθητές μου ανακουφίζονται όταν τους λέω να μην επικεντρωθούν στην πλοκή και να επιδιώκουν μόνο μια μικρή στιγμή. Ομοίως, πολλοί φοιτητές είναι ευτυχείς όταν αναθέτουν 1-2 κομμάτια σελίδας μυθοπλασίας ή φαντασίας, καθώς πιστεύουν ότι όσο λιγότερο έχουν να γράψουν, τόσο πιο εύκολο θα είναι.

Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Η συγγραφή φαντασίας flash (επίσης αναφέρεται ως μικροφωτογράφηση, short-short fiction, μυθιστορήματα καρτών και ξαφνική μυθοπλασία) δεν σημαίνει ότι απλά γράφετε 1-2 σελίδες. Οι ίδιοι "κανόνες" ισχύουν για ένα επιτυχημένο κομμάτι φαντασίας flash όπως κάνουν σε πιο ιστορίες. Αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας έχει πολύ λιγότερο χρόνο για να δημιουργήσει έναν κόσμο πιστευτό πριν επιχειρήσει να επιλύσει κάτι μέσα σε αυτόν. Αυτό είναι συχνά πολύ πιο δύσκολο.

Ένας από τους κυρίους της flash φαντασίας είναι η συγγραφέας Lydia Davis, συγγραφέας της 13ης Γυναίκας και Άλλες ιστορίες, Break it Down, και Ποικιλίες Διαταραχών μεταξύ άλλων βιβλίων. Οι ιστορίες της έχουν δημοσιευθεί μαζί στο Οι συλλεγμένες ιστορίες της Λυδία Ντέιβις.

Η ιστορία της παρακάτω είναι ένα παράδειγμα του πόσο λίγα πρέπει να αλλάξουν προκειμένου η αφήγηση να είναι "πλήρης".

ΦΟΒΟΣ

Σχεδόν κάθε πρωί, μια συγκεκριμένη γυναίκα στην κοινότητά μας έρχεται να τρέχει έξω από το σπίτι της με το πρόσωπό της λευκό και το παλτό της χτυπώντας άγρια. Εκείνη φωνάζει: "Έκτακτης ανάγκης, έκτακτης ανάγκης", και ένας από μας τρέχει σε αυτήν και την κρατάει μέχρι που οι φόβοι της να ηρεμήσουν. Ξέρουμε ότι το κάνει αυτό. τίποτα δεν έχει συμβεί σε αυτήν. Αλλά καταλαβαίνουμε, γιατί δεν υπάρχει κανείς από εμάς που δεν έχει μετακινηθεί κάποια στιγμή για να κάνει ακριβώς αυτό που έχει κάνει και κάθε φορά πήρε όλη μας τη δύναμη και ακόμη και τη δύναμη των φίλων και των οικογενειών μας, ήσυχο μας.

Ο Davis επέλεξε μια στιγμή που αξίζει να φανταστεί: η γυναίκα που βγαίνει από το σπίτι της φωνάζει "Έκτακτης ανάγκης, έκτακτης ανάγκης" κάθε μέρα. Έχει αναγνωρίσει την αλήθεια αυτής της στιγμής και την αναλογία: σίγουρα υπάρχουν πολλές στιγμές που ο καθένας από εμάς αισθάνεται ότι εμείς δεν μπορεί να φέρει ό, τι μπορεί να είναι η διαρροή της ζωής μας.Το επισημαίνει αυτό και μας δείχνει κάτι που ήδη γνωρίζουμε, αλλά με νέο τρόπο. Η ιδέα ότι οι γείτονες βοηθούν αυτή τη γυναίκα αλλά αισθάνεται ότι είναι ευαισθητοποιημένη προς αυτήν, ότι αντιπροσωπεύει τις επιθυμίες και τις ανάγκες όλων, κάνει την ικανοποίηση συναισθηματική.

Η θλίψη παραδέχεται ότι η ζωή είναι πάρα πολύ, αλλά ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν πραγματικά να το πούμε. Η θλίψη είναι ότι κάποιος λέει έτσι κάθε μέρα, αλλά δεν είναι καλύτερα για αυτό. Η θλίψη είναι ότι όλοι αισθανόμαστε αυτόν τον τρόπο, αλλά μένουμε ήσυχοι στα σπίτια μας και δεν λέμε σε κανέναν.