Πρόεδρος της Επιτροπής για την επιβολή του νόμου

Το 1965, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετώπισαν αυτό που θεωρήθηκε έπειτα ως ένας εκπληκτικός συνδυασμός ενός άδικου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης, βαριάς και μη φωτισμένης αστυνομικής τακτικής και μιας αυξανόμενης επιδημίας εγκληματικότητας. Απαντώντας, ο Πρόεδρος Lyndon Johnson συνέλεξε μια ειδική επιτροπή για την επιβολή του νόμου και τη διοίκηση της δικαιοσύνης στις 23 Ιουλίου 1965.

Η επιτροπή απαρτίζεται από 19 άνδρες και γυναίκες που διορίστηκαν από τον Πρόεδρο, 63 μέλη με πλήρη απασχόληση και 175 συμβούλους.

Για τα επόμενα δύο χρόνια, η Επιτροπή ξεκίνησε το υψηλό και αξιέπαινο έργο της διερεύνησης κάθε πτυχής του αμερικανικού συστήματος ποινικής δικαιοσύνης και, το 1967, δημοσίευσε την τελική έκθεσή της. Η φιλόδοξη έκθεση, Η πρόκληση του εγκλήματος σε μια ελεύθερη κοινωνία, εξέδωσε επτά στόχους και περισσότερες από 200 ειδικές συστάσεις.

Δεκαετίες αργότερα, τα συμπεράσματά τους εξακολουθούν να ισχύουν. Τι έπρεπε να πουν; Ας ρίξουμε μια ματιά στους στόχους που εντόπισαν ως ο δρόμος για την καταπολέμηση του εγκλήματος και τη διατήρηση της ελευθερίας.

• Πρώτος Στόχος: Πρόληψη του εγκλήματος: Οι Επίτροποι κατέστησαν σαφές ότι το πρώτο κλειδί για την αντιμετώπιση του εγκλήματος είναι να εργαστεί για την πρόληψή του στην πρώτη θέση. Απέρριψαν την ιδέα ότι το έγκλημα ήταν μόνο το πρόβλημα της αστυνομίας και των δικαστηρίων και επέμεινε στον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζει η κοινωνία στο σύνολό της ως ελεύθερο εγκλήματος.

  Τόνισαν τη σημασία της οικογένειας, του σχολικού συστήματος, της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της παροχής συμβουλών στην ανάπτυξη καλά προσαρμοσμένων και παραγωγικών μελών της κοινωνίας.

  Αναγνώρισαν επίσης ότι μια κρίσιμη συνιστώσα της πρόληψης του εγκλήματος ήταν εγγύηση ότι θα συλληφθούν. Δηλαδή, όσο πιο πιθανό κάποιος αισθάνθηκε ότι θα πιαστούν, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να διαπράξουν εγκλήματα. Για το σκοπό αυτό, συνέστησαν την εφαρμογή συστημάτων υποβοηθούμενων από υπολογιστή και συστημάτων ελέγχου και πρότυπων μοντέλων αστυνόμευσης για την καλύτερη κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού.

• Δεύτερος Στόχος: Νέοι τρόποι αντιμετώπισης των παραβατών: Αναγνωρίζοντας τις δυνητικές βλάβες που έρχονται σε ένα άτομο από τη φυλακή, οι επίτροποι συνέστησαν να αναζητήσουν νέες εναλλακτικές λύσεις για την αντιμετώπιση ορισμένων εγκληματιών.

  Ενθάρρυναν τη δημιουργία προγραμμάτων και αξιωματικών για την καταπολέμηση των ανηλίκων, δικαστήρια ανηλίκων και προγράμματα θεραπείας που περιελάμβαναν τη χρήση εγκληματολογικών και εγκληματικών ψυχολόγων. Ο στόχος: να ενθαρρυνθεί η αποκατάσταση και να μειωθεί η υποτροπή.

• Τρίτος Στόχος: Εξάλειψη της Αδικίας: Οι επίτροποι συνειδητοποίησαν μια εγγενή άδικη κατάσταση στην απονομή δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών, γεγονός που υπονόμευσε την εμπιστοσύνη που είχαν οι Αμερικανοί στην αστυνομική δύναμη και στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Κάνανε συστάσεις για να επιταχύνουν τις υποθέσεις, να μειώσουν τα περιστατικά και να βρουν εναλλακτικές λύσεις στα συστήματα εγγύησης που τιμωρούν τους άπορους. Αναγνώρισαν επίσης τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ της αστυνομίας και των κοινοτήτων που εξυπηρετούν, ιδίως στις αστικές και φτωχότερες κοινότητες. Για να μετριάσουν αυτό, συνέστησαν τα προγράμματα κοινοτικών σχέσεων να οικοδομήσουν εταιρικές σχέσεις, να βελτιώσουν τις επικοινωνίες και να αυξήσουν την εμπιστοσύνη.

• Τέταρτος στόχος: Ενίσχυση του προσωπικού: Οι επίτροποι αναγνώρισαν την ανάγκη για ευφυή, καλά μορφωμένο προσωπικό στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Ενθάρρυναν προγράμματα για να ενθαρρύνουν την πρόσληψη και την ανάπτυξη εκπαιδευόμενων αστυνομικών με την απομάκρυνση από ένα ενιαίο πρόγραμμα εισόδου στο οποίο όποιος πληρεί τουλάχιστον τα ελάχιστα προσόντα για να είναι αστυνομικός προσλαμβάνεται στο ίδιο επίπεδο.

  Αντιθέτως, συνέστησαν ένα σύστημα μίσθωσης που βασίζεται σε επίπεδα στα οποία οι αξιωματικοί λαμβάνουν αμοιβές και μισθούς ανάλογα με την εμπειρία και την εκπαίδευση. Επίσης, συνέστησε στα κράτη να καθορίσουν αστυνομικά πρότυπα και επιτροπές για να τους επιβλέπουν και να τυποποιούν τον επαγγελματισμό και την κατάρτιση.

• Πέμπτος στόχος: Έρευνα: Αναγνωρίζοντας την ανάγκη για νέους και καινοτόμους τρόπους αντιμετώπισης του εγκλήματος, οι Επίτροποι πρότειναν να αφιερωθούν μεγαλύτερα ποσά πόρων για την έρευνα. Συγκεκριμένα, ενθάρρυναν τις οντότητες ποινικής δικαιοσύνης να μελετήσουν τις επιπτώσεις του εγκλήματος, τις επιπτώσεις διαφόρων ποινών στο έγκλημα και τρόπους βελτίωσης των διαδικασιών στο πλαίσιο της αστυνόμευσης, των δικαστηρίων και των διορθώσεων.
• Έτος στόχος: Χρήματα: Ο έλεγχος του εγκλήματος είναι ευθύνη της κοινότητας και της κυβέρνησης, αλλά δεν είναι φθηνό. Οι Επίτροποι πίστευαν ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να διαθέσουν περισσότερη χρηματοδότηση για τη βελτίωση των προγραμμάτων και την αύξηση των μισθών για αστυνομικούς και άλλους επαγγελματίες της ποινικής δικαιοσύνης.

• Έβδομος στόχος: Ευθύνη για αλλαγή: Τέλος, η επιτροπή επέμεινε ότι η ευθύνη για την πραγματοποίηση αλλαγών στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης ανήκε σε όλους. Οι μεμονωμένοι πολίτες, εταιρείες, πανεπιστήμια, οργανώσεις πίστης και κυβερνήσεις διαδραματίζουν έναν ρόλο στην πρόληψη και την αντιμετώπιση του εγκλήματος στις κοινότητες.