Christopher Sorrentino Συνέντευξη στο γράψιμο

Το συναρπαστικό μυθιστόρημα του Christopher Sorrentino, Οι φυγόδικοι (Simon και Schuster) κυκλοφόρησε στις 9 Φεβρουαρίου 2016, σε ευρεία κριτική. Jim Ruland για το Los Angeles Times ονομάζεται το βιβλίο "… μια προειδοποιητική ιστορία για όποιον σκέφτεται τις συνέπειες του γάμου, της σχέσης, της συγγραφής ενός μυθιστορήματος ή της μετάβασης στη χώρα στην υπηρεσία της τέχνης του ατόμου." Ή θα συνέβαινε αν η ηλεκτρική πεζογραφία του Sorrentino, δεν βρήκαμε τη μυστική επιθυμία που έχουμε όλοι από καιρό σε καιρό για να ρίξουμε το δέρμα μας και να ξεκινήσουμε »και η Donna Seaman έγραψε, σε ένα βιβλίο με αστέρι κριτική," Ένα άτακτο αστείο, έντονα εντυπωσιακό και μυαλό κάμψης παράνομες ιστορίες ". Είχαμε την τύχη να έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Sorrentino όχι μόνο για το γράψιμό του, αλλά για τη ζωή του ως συγγραφέα, για τον ρόλο της έκδοσης και για τις σκέψεις του για τη βοήθεια των νέων συγγραφέων.

Art Vs. ο καλλιτέχνης

Ρέιτσελ Σέρμαν: Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την τέχνη εναντίον του καλλιτέχνη; Πώς διαχωρίζεις τη ζωή σου από την υπόλοιπη ζωή σου (ή είναι όμοια), σε πρακτικό επίπεδο, καθώς και συναισθηματική;

Christopher Sorrentino: Την τελευταία φορά που η συγγραφή και η ζωή μου συγχύονταν τελείως ήταν στις μέρες του Stephen Daedalus, είκοσι πέντε χρόνια πριν. Από τότε είναι το συνηθισμένο χάος: δουλειές, γάμος, παιδιά, διαζύγιο, πλύσιμο των πιάτων. Από πρακτική άποψη, πάντα είμαι πραγματικά προσαρμόσιμος. Έχω γράψει τα βράδια, έγραψα τα ξημερώματα, έχω γράψει στους χώρους μεταξύ άλλων υποχρεώσεων. Και έχω παραιτηθεί από τον εαυτό μου να μερικές φορές δεν έχουν καθόλου χρόνο να γράψει. Με μια συναισθηματική έννοια, σε ορισμένες περιπτώσεις η τέχνη είναι πολύ πιο παρούσα από ότι σε άλλους.

Το αισθάνομαι, όπως η σταθερή πίεση. Αν γράφω, πηγαίνει στην εργασία. Αν δεν μπορώ να δουλέψω, βλέπω το. Το τέχνασμα δεν είναι να αφήσετε την ορμητική διαφυγή στο περιβάλλον όπου οι άνθρωποι που αγαπάτε είναι.

Η διαφορά μεταξύ της γραφής και της δημοσίευσης

RS: Πώς συνδυάζετε τη γραφή και τη δημοσίευση; Μήπως το βιβλίο σας "έξω στον κόσμο" αισθάνεται σαν ξεχωριστή επιχείρηση από το να γράψει το ίδιο το βιβλίο;

CS: Νομίζω ότι είναι εντελώς ξεχωριστά. Η γραφή είναι μια μοναχική, εξερευνητική και προσωρινή δραστηριότητα. Χρειάζεται πολλή υπομονή και πίστη ότι τα πραγματικά τραχιά μπαλώματα θα περάσουν. Έχω την τάση να κρατώ την εργασία μου σε εξέλιξη στον εαυτό μου, ανεξάρτητα από το αν πηγαίνει καλά ή πηγαίνει άσχημα. Το μέρος του εγκεφάλου μου που το δημιουργεί απαιτεί αυτό. Για μένα, τουλάχιστον, δεν περιλαμβάνει στρατηγικές για την προσέγγιση ή την έκκληση σε ένα κοινό. Έτσι, με τη δημοσίευση, πηγαίνετε κατευθείαν από αυτή τη φούσκα σε μια εντελώς συνεργατική προσπάθεια, εξαρτώμενη από έναν έξυπνο υπολογισμό για το πώς να συσκευάσετε το βιβλίο και να το πάρετε στα χέρια πολλών ανθρώπων που είναι καλά διατεθειμένοι σε αυτό όσο το δυνατόν.

Και εσύ, ο συγγραφέας, πρέπει να βγεις μαζί με το βιβλίο. Πρέπει να εξηγήσετε τα πράγματα σε ακροατήρια ή δημοσιογράφους που έχετε σκεφτεί μόνο στο πλαίσιο της γραφής τους. Το πρόσωπό σας εμφανίζεται στην εφημερίδα. Οι άνθρωποι λένε πράγματα για τη δουλειά σας, που κάνουν το κεφάλι σας να πνίγει ή να σας κάνει να θέλετε να σέρνετε σε μια τρύπα. Και φυσικά, ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, το βιβλίο είναι πίσω από σας - εκτός ίσως από μερικές διορθώσεις στις αποδείξεις, αυτό το πράγμα που ζήσατε με δύο, τρία, πέντε χρόνια είναι απλά κάτι που κάποτε γράψατε, κάτι που Έχετε μετακινηθεί από.

RS: Πώς έχει η δημοσίευση των "Φυγατών" σε σύγκριση με τα άλλα βιβλία σας (μέχρι τώρα);

CS: Το πιο σημαντικό σημείο σύγκρισης είναι το TRANCE, το οποίο βγήκε πριν από δέκα χρόνια. Τότε, οι ηλεκτρονικοί λογοτεχνικοί χώροι μόλις αρχίζουν να βρίσκουν τη βάση τους. Ως επί το πλείστον, ήταν θέμα αναμονής για την εμφάνιση σχολίων εκτύπωσης και άλλου τύπου. Μερικές φορές είχα αποσπάσει αποσπάσματα σε ένα φάκελο από την FSG. Ορισμένα από τα είδη πρώιμης προσοχής που η FUGITIVES έχει πάρει δεν υπήρχαν τότε - κάνοντας τους "πιο προσδοκώμενους" καταλόγους ιστοτόπων όπως το The Millions και το Flavorwire, για παράδειγμα.

Αυτό είναι το καλό μέρος. Το κακό κομμάτι, υποθέτω, είναι ότι πολλές, πολλές εφημερίδες και περιοδικά έχουν διπλώσει ή απλώς περιορίσουν την κάλυψη των βιβλίων τους κατά τα παρελθόντα χρόνια. Επίσης, δεν είχα τότε έναν ιστότοπο και δεν υπήρχαν κοινωνικά μέσα για να προωθήσουν το βιβλίο, όχι ότι είμαι κάποιος κοινωνικός μέσων ενημέρωσης. Διαφορετικά, η προσοχή φαίνεται να έρχεται λίγο νωρίτερα.Οι λίστες και τα βύσματα, καθώς και τα σχόλια εκτύπωσης, για τα οποία δεν νομίζω ότι είχα λάβει τόσα τελευταία φορά πριν από τη δημοσίευση (9 Φεβρουαρίου), εκτός από τις συναλλαγές, όπως η λίστα βιβλίων και οι εβδομαδιαίοι εκδότες.

Και έχω αναθεωρηθεί αυτή τη φορά στο βιβλίο των ωρών, το οποίο είναι πολύ υψηλό προφίλ. Πήρα καμπύλη, αλλά το παίρνω ότι σημαίνει ότι έφτασα. Είτε αυτό, είτε προσπαθούν να με σκοτώσουν πριν μπορέσω να φτάσω στην πόρτα.

Συμβουλές για Νέους Συγγραφείς

RS: Τι συμβουλή θα δώσατε στους νέους συγγραφείς;

CS: Πολύ αστείο, αυτό είναι όπου η δημιουργική εμπειρία και η εκδοτική εμπειρία τείνουν να συγχωνεύονται. Οι νέοι συγγραφείς πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στην ανάγνωση, πάνω απ 'όλα. Θα πρέπει να διαβάσουν διαφορετικά όταν τους ταιριάζει, θα πρέπει να διαβάζουν συστηματικά όταν τους ταιριάζει. Πρέπει να διαβάσουν τη λεγόμενη λογοτεχνία και τη φαντασία του είδους. Και όταν γράφουν, θα πρέπει να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν ό, τι τους αρέσει σε αυτό που διαβάζουν στο έργο τους. Δεν πρέπει να ανησυχούν για την εξεύρεση ενός πράκτορα ή αν αυτό που κάνει είναι ελκυστικό για την τρέχουσα αγορά.

Θα πρέπει να βγούν έξω από την αγορά και να αναπτύξουν αυτό που έχει νόημα και όμορφο σε αυτούς. Και πρέπει να είναι υπομονετικοί. Έχω την αίσθηση ότι για πολλούς νέους ανθρώπους, με τη δυνατότητα να δημοσιεύουν στιγμιαία σε μια ποικιλία πλατφορμών, η εργασία γίνεται μόλις πιεστούν "post" και η απάντηση αρχίζει. Και δεν πιστεύω πραγματικά ότι είναι το σημείο. Ίσως αυτό να είναι μια απαρχαιωμένη άποψη από ένα μέλος μιας διαφορετικής γενιάς, αλλά δεν νομίζω ότι το γράψιμο είναι να προκαλέσει μια αντίδραση στην καυτή σας ανάληψη σε κάποιο ζήτημα της ημέρας.

Το γράψιμο είναι ένα μακρύ παιχνίδι, που περιλαμβάνει εφεύρεση, σύνθεση και ένα ορισμένο βαθμό φλερτ. Δεν χρειάζεται οι απαντήσεις των άλλων ανθρώπων να είναι πλήρεις. Η εργασία με απομόνωση και αβεβαιότητα είναι ένα είδος πειθαρχίας από μόνο του και οι συγγραφείς πρέπει να το καλλιεργήσουν.

Ο Christopher Sorrentino είναι ο συγγραφέας πέντε βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του Trance, ενός φιναλίστ εθνικού βραβείου βιβλίου. Το επόμενο μυθιστόρημά του, Οι φυγόδικοι, έρχεται από τον Simon & Schuster. Η δουλειά του ήταν ευρέως ανθολογημένη και εμφανίστηκε σε έναν δημόσιο χώρο, το The Baffler, το BOMB, το BookForum, το Conjunctions, το Esquire, το Fence, το Granta, το Harper's, οι Los Angeles Times, McSweeney's, οι New York Times,, Playboy, Tin House και πολλές άλλες εκδόσεις. Έχει λάβει υποτροφίες από το Ίδρυμα Lannan, το Ίδρυμα Τεχνών της Νέας Υόρκης και το Ίδρυμα Ludwig Vogelstein και ήταν συγγραφέας στο Πανεπιστήμιο Fairleigh Dickinson το 2011. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης Το Πανεπιστήμιο, το Νέο Σχολείο, το Fairleigh Dickinson, και στο Κέντρο Ποίησης Unterberg της 92ης Οδού Υ, όπου είναι βασικό μέλος της ΔΕΠ.